Η θεραπεία για τη συγγενή δυσπλασία του ισχίου μπορεί να γίνει χρησιμοποιώντας έναν τύπο κρεμαστή, χρήση χυτού από το στήθος στα πόδια ή τη χειρουργική επέμβαση και θα πρέπει να καθοδηγείται από τον παιδίατρο ή τον ορθοπεδικό γιατρό που έχει εμπειρία στην παιδική θεραπεία.
Όταν η δυσπλασία ανακαλύπτεται αμέσως μετά τη γέννηση, αρχικά η θεραπεία επιλογής είναι η χρήση του ανασταλτικού που μπορεί να διατηρηθεί για 3 ή 6 μήνες, αλλά εάν η διαπίστωση γίνει αργότερα, ο ορθοπεδικός μπορεί να επιλέξει άλλη θεραπεία όπως η τοποθέτηση κεφαλή του μηρού στο εσωτερικό της άρθρωσης μέσω ενός συγκεκριμένου ελιγμού, ακολουθούμενη από τοποθέτηση γύψου. Στην τελευταία περίπτωση, ο γιατρός μπορεί να συστήσει χειρουργική επέμβαση ισχίου, αλλά αυτή είναι πάντα η τελευταία επιλογή επειδή πολλές χειρουργικές επεμβάσεις μπορεί να απαιτηθούν σε όλη τη ζωή.
Η συγγενής δυσπλασία του ισχίου είναι σκληρυνόμενη και όσο πιο γρήγορα διαγνωστεί και αντιμετωπιστεί ταχύτερα, οι θεραπείες μπορούν να επιτευχθούν. Αυτή η αλλαγή είναι επίσης γνωστή ως συγγενής εξάρθρωση ισχίου και οι μορφές θεραπείας για δυσπλασία περιγράφονται παρακάτω, ανάλογα με την ηλικία στην οποία ανακαλύφθηκε:
Νεογέννητο ηλικίας έως 3 μηνών
Όταν η δυσπλασία ανακαλύπτεται σύντομα μετά τη γέννηση, η θεραπεία πρέπει να πραγματοποιηθεί μόλις ανακαλυφθεί η αλλοίωση και η πρώτη επιλογή είναι ο αναστολέας Pavlik που συνδέεται με τα πόδια και το στήθος του μωρού. Με αυτό το βραχίονα το πόδι του μωρού είναι πάντοτε διπλωμένο και ανοιχτό, αλλά αυτή η θέση είναι ιδανική έτσι ώστε η υποδοχή της κοτύλης και της κεφαλής του μηριαίου οστού να αναπτυχθεί κανονικά. Αυτή η θεραπεία θεραπεύει περίπου το 96% των περιπτώσεων δυσπλασίας.
Μετά από 2 έως 3 εβδομάδες τοποθέτησης αυτού του κρεμάστρου, το μωρό πρέπει να επανεξεταστεί για τον ιατρό για να διαπιστώσει αν η άρθρωση είναι σωστά τοποθετημένη. Σε αντίθετη περίπτωση, ο βραχίονας απομακρύνεται και τοποθετείται ο γύψος, αλλά αν ο σύνδεσμος είναι σωστά τοποθετημένος, ο βραχίονας θα πρέπει να διατηρείται έως ότου το παιδί δεν έχει πλέον μεταβολή ισχίου, η οποία μπορεί να συμβεί σε 1 μήνα ή έως και 6 μήνες.
Αυτά τα τιράντες θα πρέπει να διατηρούνται όλη την ημέρα και όλη τη νύχτα και μπορούν να απομακρύνονται μόνο για μπάνιο στο μωρό και πρέπει να τοποθετούνται ξανά σύντομα μετά.
Η χρήση των στηρίξεων Pavlik δεν προκαλεί πόνο και το μωρό συνηθίζει σε αυτό μέσα σε λίγες μέρες και έτσι δεν είναι απαραίτητο να αφαιρέσετε τα στηρίγματα εάν νομίζετε ότι το μωρό είναι ενοχλημένο ή κλάμα εξαιτίας του γιατί είναι απίθανο να είναι αλήθεια.
Η μη συμμόρφωση με τις συμβουλές του γιατρού και η αφαίρεση του κρεμαστού μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες όπως η μονιμότητα του τραυματισμού και η ανάγκη χειρουργικής επέμβασης.
Μεταξύ 3 μηνών έως 1 έτους ή πότε να ξεκινήσετε το περπάτημα
Όταν η δυσπλασία ανακαλύπτεται μόνο όταν το μωρό είναι ηλικίας άνω των 3 μηνών και έχει συγγενή δυσπλασία μπορεί να αντιμετωπιστεί με χειροκίνητη τοποθέτηση της άρθρωσης στη θέση της από τον ορθοπεδικό και με τη χρήση γύψου αμέσως μετά τη διατήρηση της σωστής τοποθέτησης της άρθρωσης.
Ο σοβάς θα πρέπει να διατηρείται για 2 έως 3 μήνες και στη συνέχεια πρέπει να χρησιμοποιήσετε ακόμα μια συσκευή όπως το Milgram για άλλους 2 έως 3 μήνες. Μετά από αυτή την περίοδο, το παιδί πρέπει να επανεκτιμηθεί για να διαπιστώσει εάν η ανάπτυξη συμβαίνει σωστά. Εάν όχι, ο γιατρός σας μπορεί να συστήσει χειρουργική επέμβαση.
Αφού το παιδί αρχίσει να περπατάει
Όταν η διάγνωση γίνεται αργότερα, αφού το παιδί ξεκινήσει το περπάτημα, η θεραπεία μπορεί να γίνει με μείωση ή χειρουργική επέμβαση, η οποία μπορεί να είναι οστεοτομία της πυέλου ή ολική αρθροπλαστική ισχίου. Η χρήση του καουτσούκ και του τιράντες από τον Pavlik δεν είναι αποτελεσματική μετά την ηλικία ενός έτους και συνεπώς δεν χρησιμοποιείται πλέον, αλλά το παιδί μπορεί να έχει επικαλυφθεί για 1 χρόνο και στη συνέχεια υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, αλλά δεν υπήρχε καμία εγγύηση η εξάρθρωση θα αντιστραφεί τελείως.
Η διάγνωση μετά από αυτή την ηλικία καθυστερεί και αυτό που προσελκύει την προσοχή των γονέων είναι ότι το παιδί είναι limping, περπατώντας μόνο στα άκρα των δακτύλων του ή δεν του αρέσει να χρησιμοποιεί ένα από τα πόδια του. Η επιβεβαίωση γίνεται με ακτίνες Χ, μαγνητική τομογραφία ή υπερηχογραφία που δείχνει αλλαγές στη θέση του μηριαίου οστού στο ισχίο.
Μάθετε τη φροντίδα που πρέπει να έχετε μετά από μια ολική αρθροπλαστική ισχίου και πώς μπορεί να γίνει φυσική θεραπεία πατώντας εδώ.
Επιπλοκές της δυσπλασίας
Όταν η δυσπλασία ανακαλύπτεται αργά, μήνες ή χρόνια μετά τη γέννηση, υπάρχει ο κίνδυνος επιπλοκών και το πιο συνηθισμένο είναι ότι το ένα πόδι είναι μικρότερο από το άλλο, προσαρμοσμένο να προσπαθεί να ταιριάζει με το ύψος και των δύο ποδιών.
Επιπλέον, ένα άτομο μπορεί να αναπτύξει οστεοαρθρίτιδα στο ισχίο όταν είναι νέος, σκολίωση στη σπονδυλική στήλη και να υποφέρει από πόνο στα πόδια, ισχίο και ακτή και να περπατήσει με τη βοήθεια πατερίτσας.
Σημάδια βελτίωσης και επιδείνωσης
Ο καλύτερος τρόπος για να βεβαιωθείτε ότι η θεραπεία εκτελείται σωστά και ότι εργάζεται είναι μέσω τεστ απεικόνισης, όπως η ακτινογραφία και η υπερηχογραφία, που μπορεί να υποδεικνύουν την ομαλοποίηση της μηριαίας άρθρωσης ισχίου. Οι εξετάσεις θα πρέπει να εκτελούνται περιοδικά και πάντα να φαίνονται και να συγκρίνονται με προηγούμενες εξετάσεις.
